Φουρνιέ στο Gazzetta για το κλάμα του στο Άμπου Ντάμπι: «Ελπίζω να μην κάνω το ίδιο του χρόνου!»

Καθώς ετοιμάζεσαι να επιστρέψεις στο Παρίσι για την off season, τι παίρνεις μαζί σου από την πρώτη σου χρονιά στην Ελλάδα και πως φαντάζεσαι την 2η;

«Δύσκολη ερώτηση, γιατί είναι πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου!»

Επίτρεψέ μου να σε βοηθήσω λίγο... Ίσως την απόσταση από το κλάμα στο τέλος του ματς την Μονακό έως τις αγκαλιές στην απονομή;

«Πως το εννοείς; Από ποια άποψη;»

Αυτή την συναισθηματική διαδρομή μέσα σου...

«Βασικά ελπίζω να μην χρειαστεί να κλάψω του χρόνου (γέλια...)! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Κοίτα, ο αθλητισμός είναι μία πολύ όμορφη ενασχόληση. Μας δίνει πολλά συναισθήματα γιατί πραγματικά δίνουμε ό,τι έχουμε. Στην διάρκεια της εφετινής σεζόν, λοιπόν, δώσαμε ό,τι είχαμε αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε όπως θα θέλαμε. Αυτή ήταν η εξήγηση για το κλάμα στο Άμπου Ντάμπι. Το ίδιο θα γίνει και του χρόνου! Θα τα δώσουμε όλα, θα προπονηθούμε πολύ σκληρά και θα παλέψουμε σε κάθε παιχνίδι με όλες μας τις δυνάμεις για να πετύχουμε όσες περισσότερες νίκες γίνεται. Από 'και πέρα, ο αθλητισμός είναι... αθλητισμός. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά το ελπίζω! Δεν μπορώ ακριβώς να προβλέψω τι θα γίνει, υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, όπως οι τραυματισμοί... Αλλά πρέπει να έχουμε την σωστή πνευματική προσέγγιση για να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε και φέτος και να είμαστε οι καλύτεροι κάθε μέρα! Θα δούμε... Ήταν μία εκπληκτική πρώτη χρονιά και πιστεύω ότι αν και μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω τον τρόπο παιχνιδιού και την ζωή στην Ελλάδα, τώρα που έχω προσαρμοστεί πολύ και στα δύο, νομίζω ότι η επόμενη θα είναι πολύ πιο ομαλή.»

Έμαθες ή ανακάλυψες κάτι για τον εαυτό σου φέτος στην Ελλάδα;

«Δεν θα έλεγα ότι έμαθα, αλλά ανακάλυψα ξανά το πάθος και την φλόγα μου για μπάσκετ γιατί η προηγούμενή μου χρονιά στην Αμερική ήταν δύσκολη. Με όλα αυτά που έγιναν στους Νικς, όπου ήμουν παρκaρισμένος στον πάγκο. Δεν μπορώ να πω ότι φεύγει ποτέ, αλλά δεν είναι τόσο ισχυρό μέσα σου. Αναφέρομαι στην επιθυμία σου να κερδίσεις, να πας από τον δύσκολο δρόμο και να πάρεις μέρος στις μάχες. Αυτό μου έλλειψε πολύ. Το ότι εδώ είχα την ευκαιρία να είμαι αποκλειστικά ο εαυτός μου – γιατί είμαι και λίγο τρελός τύπος, ίσως όχι για τους Έλληνες, αλλά για τους Γάλλους σίγουρα – μέσα από την ένταση του ανταγωνισμού και το πάθος που έχετε σαν λαός, είναι κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων!»