Final Four 2025, Ολυμπιακός: Πνευματικά ανέτοιμος και μακριά από το παιχνίδι που τον έφερε μέχρι εδώ!

Η πρώτη ιστορική συνάντηση των «αιωνίων αντιπάλων» σε Final 4 είναι πλέον γεγονός. Το θέμα, όμως, είναι ότι κανένας τους δεν θα διεκδικήσει το τρόπαιο. Δυστυχώς οι προσδοκίες μας να μείνει το ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Ελλάδα αποδείχτηκαν απατηλές και πήγαν… περίπατο από τους ημιτελικούς.

Ο εμφύλιος τελικός μας μάρανε τελικά και η σιγουριά ότι οι εκπρόσωποί μας, έχουν την τεχνογνωσία για να αντιμετωπίσουν δύο αντιπάλους, που με το παιχνίδι τους, φώναζαν ολοένα και πιο μεγαλόφωνα ότι είναι κάτι περισσότερο από «ενοχλητικές» ομάδες.

Αλήθεια ποιος περίμενε ότι πέντε μέρες πριν τον πρώτο τελικό των playoffs της Stoiximan GBL, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα αναμετρηθούν σε ένα ματς χωρίς το παραμικρό νόημα και το οποίο κανένας από τους δύο δεν θα ήθελε να παίξει.

Έτσι είναι το μπάσκετ, όμως, οπότε ας… πρόσεχαν. Και αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό για τους Πειραιώτες (όχι γιατί έχασαν από καμία ομαδούλα, απεναντίας) και σε μικρότερο για τους «πράσινους» (ήταν σαφώς πιο ανταγωνιστικοί), αλλά και για τους δύο για παρεμφερείς λόγους.

Αρχίζοντας από τα φρέσκα κουλούρια, ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε και μάλιστα παταγωδώς, πνευματικά ανέτοιμος. Τι να τις κάνουμε τις δηλώσεις περί έλλειψης πίεσης και απωθημένων και φυσικά την γενναία και παλικαρίσια εμφάνιση των Μονεγάσκων, ο πρωτοπόρος της regular season είναι σίγουρα ο μεγάλος «χαμένος» του Final 4.

Ήρθε στο Άμπου Ντάμπι με την 4η διαδοχική πρόκριση στο κορυφαίο ραντεβού (κατόρθωμα που από μόνο του λέει πολλά) και με το καλύτερο ρεκόρ (24-10 στην κανονική περίοδο και συνολικά 27-11), αλλά στην ώρα της κρίσης, έδειξε ότι δεν μπορεί να βγάλει το παιχνίδι που τον «κουβάλησε» μέχρι τα ημιτελικά και να παρουσίασει την αδιαμφισβήτητη ποιότητα που έχει το ρόστερ του.

Είναι θέμα πριοπονητή και παικτών; Το πιθανό είναι να ισχύει ένας συνδυασμός! Η ουσία, όμως, είναι ότι το 0/4 πονάει πολύ και πρώτα απ’ όλους τους ίδιους τους συντελεστές της μεγάλης πειραιώτικης προσπάθειας.

Που να πρωτοσταθεί κανείς; Στο ότι στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς, ο Ολυμπιακός δεν προσπέρασε τους 70 πόντους, ισοφάρισε την αρνητική επίδοση σκοραρίσματος την εφετινή σεζόν κι έμεινε 18 πόντους κάτω από τον μέσο όρο του;

Στο ότι δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να βρει επιθετικό ρυθμό μέσω της δημιουργίας από την καλή κυκλοφορία της μπάλας; Εξ’ ού και η χειρότερη εφετινή απόδοση του Βεζένκοβ (7π. & 8ρ. με 2/10 σουτ σε 33’), που είναι ένας παίκτης που σκοράρει μέσα από το σύστημα και τον ομαδικό τρόπο λειτουργίας;

Στο ότι οι «ερυθρόλευκοι» τελείωσαν το ματς με μόλις 10 ασίστ έναντι 14 λαθών και με σχεδόν 12 λιγότερες από την μέση δημιουργικότητά τους;

Πότε ξανά ολοκλήρωσαν μία ολόκληρη περίοδο (την 3η) με ΜΗΔΕΝ ασίστ και ένα ολόκληρο ημίχρονο με μόλις 2 τελικές πάσες;

Η απάντηση είναι ποτέ και η πρώτη φορά συνέβη σε ένα ματς, που ναι μεν δεν ήταν εύκολο, αλλά για τα κυβικά του Ολυμπιακού που κυνηγούσε μόνο την ευρωπαϊκή κορυφή, ήταν διαχειρίσιμο. Κυρίως λόγω ποιότητας και προσωπικοτήτων!

Και οι δύο αυτές παράμετροι δεν λειτούργησαν, αλλά το πιο σημαντικό ήταν οι παίκτες του Μπαρτζώκα δεν έβγαλαν στο παρκέ αυτή την άκρως απαραίτητη αίσθηση του κατεπείγοντος και την δίψα που κάνει τις σπουδαίες ομάδες να ξεχωρίζουν από τις πολύ καλές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Φουρνιέ ήταν η «τραγική φιγούρα» του 2ου ημιτελικού. Το παλικάρι έδωσε την ψυχή του (31 πόντους με 10/18 σουτ) και η όποια προσπάθεια ανάκαμψης έγινε (οι Πειραιώτες πλησίασαν σε 51-55 στο 29’ και σε 65-72 στο 38’), στηρίχθηκε στις πλάτες του.

Το γοερό του κλάμα στο τέλος του αγώνα, δύσκολα άφησε κάποιον ασυγκίνητο. Ωστόσο, ήταν αποκλειστικά μόνος και σε κάποιες κρίσιμες στιγμές, πήρε βεβιασμένες αποφάσεις, που αν ήταν πιο λελογισμένες, τότε ίσως η ομάδα του να είχε στριμώξει ακόμη περισσότερο την Μονακό.

Πόση σημασία, όμως, μπορεί να έχουν όλα αυτά, μετά από ένα ματς που η ομάδα του “rookie” στην Euroleague, Λαρισινού προπονητή ήλεγξε απόλυτα το ματς από τα μέσα της 2ης περιόδου και μετά και ελάχιστα απειλήθηκε (68-78).

Ανεξάρτητα με το τι θα γίνει στον τελικό, ο “Kill Bill” είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγάλος θριαμβευτής του ελληνικού μπάσκετ στο Final 4. Στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου, ανέλαβε μία ομάδα που δεν σχεδίασε αυτός, «οχύρωσε» ελληνικά το επιτελείο του (Καντζούρης και Χαραλαμπίδης μαζί με τον φυσιοθεραπευτή Καρατζά) και με μόλις μία διορθωτική κίνηση (Τάϊς), έχτισε σταδιακά ένα συμπαγές σύνολο, που προϊόντος του χρόνου, μόνο βελτιωνόταν.

Στα δικά μου μάτια, όμως, το πιο σημαντικο είναι ότι το έκανε με μόλις μία μεγάλη προσωπικότητα, τον Τζέιμς, τον οποίο έπεισε να γίνει πιο δημιουργικός για τους υπόλοιπους, αλλά κυρίως επειδή έβαλε σε ρόλο πρωταγωνιστών τα «τέρατα» αθλητικότητας, που ακούν στο όνομα Μπλοσονγκέιμ και Ντιαλό.

Οι τύποι «έβγαλαν τα συκώτια» του Βεζένκοβ και του Φουρνιέ (ανεξάρτητα αν σκόραρε 31 πόντους, κουράστηκε πολύ για να τους πετύχει και όταν ήρθαν τα κρίσιμα δεν είχε το καθαρό μυαλό για να πάρει σωστές αποφάσεις) και συνολικά τους απομάκρυναν από το comfort zone τους.

Ο Μπαρτζώκας δεν είχε plan b, δεν τόλμησε να εμπιστευτεί πραγματικά τον Πίτερς και μοιραία ο Ολυμπιακός έχασε καθαρά, πραγματοποιώντας – με βάση και την μπασκετική ποιότητα του αντιπάλου – την χειρότερη εμφάνισή του σε ημιτελικό Final 4 από το 2022 και μετά.

Πριν κλείσω αυτό το blog, θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός στάθηκε πολύ πιο ανταγωνιστικά απέναντι στην ομάδα με την μεγαλύτερη βελτίωση από το ξεκίνημα της σεζόν και «πλήρωσε» (76-82) την καθυστέρηση με την οποία βρήκε ρυθμό ο Ναν.

Ο Saras προετοίμασε πολύ αποτελεσματικά την Φενερμπαχτσέ και πήρε ρεβάνς από την κατά κράτος ήττα του στον περυσινό ημιτελικό από τον Αταμάν. Παρ’ αυτά, ο Τούρκος τεχνικός είχε προσαρμογές στο ματς, σταμάτησε το περιφερειακό «κρεσέντο» της τουρκικης ομάδας με επιθετική αμυνα και αν είχε έναν παραπάνω επιθετικό πυλώνα κι έπαιρνε βοήθεια από τον Σλούκα ή τον Χουάντσο, ίσως να μπορούσε ακόμη και να γυρίσει το ματς.

Δυστυχώς για τους «πράσινους» το 4ο φάουλ και η λογική απόσυρση του Ναν στον πάγκο, μετέτρεψε το -1 στο 27’ στο -11 στο 32ο λεπτό και η προσπάθεια ολικής επαναφοράς, δεν μπορούσε να είχε μεγάλη τύχη από την στιγμή που έγινε χωρίς τον MVP της κανονικής περιόδου που είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ από το 35ο λεπτό.

Έστω και αν ο Τσέντι Όσμαν έκανε συγκλονιστική προσπάθεια, αλλά ήταν τόσο μόνος.

Υγ.1: Τρομερή η ιστορία γύρω από την μάχη των πάγκων του τελικού με τους πρώην συμπαίκτες και MVP της Euroleague σαν παίκτες να μάχονται για τον 5ο που θα κατακτήσει τον τίτλο σαν head coach. Ο Saras στην 6η του προσπάθεια και στον 2ο τελικό και ο “V-Span” στην παρθενική του συμμετοχη.

Υγ.2: Τον ποιον θα επηρεάσει περισσότερο η εφετινή ευρωπαϊκή αποτυχία (πως να το κάνουμε έτσι είναι), θα φανεί στο Game 1 των τελικών, την ερχόμενη Παρασκευή (30/05, 21.00) στο ΟΑΚΑ.

Υγ.3: Επειδή έχασα ένα στοίχημα από έναν πολύ καλό μου φίλο (είχα πει ότι θα το σηκώσει ελληνική ομάδα κι εκείνος όχι), που τυγχανει να είναι ο πιο μπασκετικός λογιστής που υπάρχει, οφείλω να του αποδώσω τα εύσημα γιατί ήταν από τους ελάχιστους που δεν πίστευε ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε τον Παναθηναϊκό. Το σωστό να λέγεται και η μπασκετική δικαιοσύνη να αποδίδεται... Τηλεβόας, σαγιονάρες και μποξεράκι λοιπόν... Τικ-τακ, τικ-τακ...

Ανακάλυψε τώρα τις νέες AI συσκευές της Lenovo και ζήσε την εμπειρία της κορυφαίας απόδοσης, κάθε στιγμή.