Final Four 2025, Ολυμπιακός: Μόνος και... έρημος!
Λένε πως συχνά πυκνά η ζωή κάνει κύκλους. Από εκεί που ξεκινάς, εκεί καταλήγεις. Απλώς στη διαδρομή, γίνεσαι σοφότερος. Η διαδρομή του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια μοιάζει με κύκλο. Αλλά φαύλο.
Φτάνει διαρκώς στην πηγή, αλλά μένει διψασμένος. Σαν να περπατάει την ευθεία της ερήμου, δίχως να βρει τη δική του όαση. Το μείζον ζήτημα στη δική του ερημοβασία έχει να κάνει με την απογοήτευση.
Όσο περπατάει και βλέπει γύρω του έναν αχανή ορίζοντα, τόσο πιο πολύ απογοητεύεται. Και η απογοήτευση τον γεμίζει βάρος, που μεταφέρει από χρονιά σε χρονιά, φτάνοντας στο σημείο να δει τον απόλυτο σταρ του, τον Σάσα Βεζένκοβ να ρίχνει άσφαιρα, όντας μονοψήφιος για πρώτη φορά στη σεζόν.
Μοιάζει απλοϊκή η εξήγηση. Για την ακρίβεια όχι ολοκληρωτική, αλλά παραμένει μέρος της. Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε με χέρια τρεμάμενα από το άγχος, λες και η μπάλα στη δική του επίθεση ζύγιζε τόνους. Πριν το παιχνίδι πίστευα πως αν ο Παναθηναϊκός δεν τα καταφέρει με τη Φενέρμπαχτσε, ο αιώνιος αντίπαλός του θα απελευθερωθεί στο παρκέ. Ο Βασίλης Σπανούλης και η ομάδα του, είχαν άλλη άποψη.
Τα 0/6 τρίποντα του Βεζένκοβ εξηγούνται εν πολλοίς από τα παραπάνω. Αλλά αν ρίξουμε μία συνολική ματιά, η Μονακό είδε μπροστά της αρκετούς ανέτοιμους για τη στιγμή. Τα 0/6 των Γουόκαπ, Βιλντόζα, Παπανικολάου, ΜακΚίσικ έχουν ξανασυμβεί. Στον ημιτελικό του Κάουνας, ο αρχηγός άναψε τη σπίθα στο δεύτερο μέρος. Σε αυτόν του Άμπου Ντάμπι, το τρίποντό του, σε παρόμοιο χρονικό σημείο, βρήκε σίδερο και το μυαλό άρχισε να παίζει περίεργα παιχνίδια. Το επιμέρους 27-2 γίνεται μία φορά και για αυτό δε χάνει την αξία του.
Ο Σπανούλης κατέβασε τον ρυθμό και περιόρισε τη δημιουργία του Ολυμπιακού όσο κανείς. Οι 10 ασίστ για 14 λάθη είναι συνθήκη ήττας για οποιαδήποτε ομάδα, πόσο μάλλον για τον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα. Κοιτάζοντας τον πάγκο των Μονεγάσκων, δεν πανηγυρίστηκαν ούτε οι φαντεζί ασίστ του Τζέιμς, ούτε τα μεγάλα καλάθια των Ντιαλό, Μπλόσομγκεϊμ. Αλλά τα κερδισμένα επιθετικά φάουλ και τα hustle plays.
Η Μονακό έκλεισε όλη μέσα, έφραξε τις παρακάμψεις που βρίσκει ο Βεζένκοβ και θα έβγαινε από το παρκέ με ατάραχη σφυγμομέτρηση αν δεν έβρισκε μπροστά της τον Εβάν Φουρνιέ.
Το σπαρακτικό κλάμα του Φουρνιέ
Όλα αυτά τα χρόνια οι «ερυθρόλευκοι» πήγαιναν στο φινάλε της διαδρομής, αλλά φαινόταν πως κάτι τους κόστιζε στο τελευταίο βιράζ. Το πλάνο ήταν τέλειο, μέχρι που δεν υπήρχε αυτός που θα αναλάβει την ευθύνη στα κρίσιμα και θα φωνάξει «εγώ».
Μέχρι που ήρθε ο συγκινητικός Εβάν Φουρνιέ και έδωσε μία μοναδική παράσταση στον ημιτελικό με τη Μονακό. Αλλά αυτό το σημείωμα των 31 πόντων που άφησε, διαβάζεται και ανάποδα. Ο Ολυμπιακός έχει συγκεκριμένο τρόπο να φέρνει τους παίκτες στις εκτελέσεις του, με τον Γάλλο να ενεργεί έξω από αυτό, έχοντας φυσιολογικά αυτήν τη δυνατότητα και το ελεύθερο από τον Μπαρτζώκα.
Στον ημιτελικό όμως δε λειτουργούσε τίποτα άλλο πέραν από το σόλο του. Έμοιαζε μονάχος του στην έρημο. Χωρίς να λέμε πως φταίει, τουναντίον πάσχιζε με τεχνητές αναπνοές να σώσει τη σεζόν της ομάδας του, στη χειρότερη βραδιά της. Αλλά οι Πειραιώτες δεν έχουν μάθει να κερδίζουν έτσι, όσο και αν ο Φουρνιέ κατέθεσε στο παρκέ όλα τα αποθέματα του ταλέντου αλλά και της ψυχής του.
Το βίντεο του Νίκου Ράπτη που έκανε τον γύρο της Ευρώπης αγγίζει ευαίσθητες χορδές και μαρτυρά τη θέληση αυτού του τύπου να πετύχει με τα συγκεκριμένα χρώματα.
Καθόλου τυχαία ο κορυφαίος της ομάδας του. Ήταν αυτός που δε γνώριζε από πρώτο χέρι πόσο πόνεσε ο Ολυμπιακός τα περασμένα χρόνια. Ίσως έτσι, μαζί με την τεράστια κλάση του φυσικά, εξηγείται και γιατί στο παρκέ έπαιξε μόνος του όλη τη Μονακό.
Το βάρος της δικής του ευθύνης τον έφερε ξαφνικά αντιμέτωπο με ένα συναίσθημα που δεν μπορούσε να ελέγξει. Οι άμυνες του γεμάτου... μπασκετική και γαλλοαλγερινή αλητεία προσώπου του, κατέρρευσαν. Πόσο τρομακτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να διαλύεται μπροστά σου και να μην υπάρχουν λόγια που να τον παρηγορούν. Τα δάκρυα ενός γεννημένου νικητή μπορούν να γίνουν το λίπασμα της επόμενης ημέρας. Πρέπει να γίνουν και ο οργανισμός των «ερυθρολεύκων» από τους προέδρους του μέχρι τον τελευταίο εργαζόμενο στο ΣΕΦ, θα συνεχίσουν να κάνουν τα πάντα για να γίνουν. Στο Άμπου Ντάμπι δεν ήρθε, αλλά διάολε, αυτός ο τύπος δε γίνεται να μην πετύχει.
Η αποτυχία του Ολυμπιακού
Στην ελληνική πραγματικότητά τείνουμε να συγχέουμε τους όρους αποτυχία και ηττοπάθεια. Στον επαγγελματικό αθλητισμό το δεύτερο δεν έχει υπόσταση, αφού μιλάμε για ανθρώπους που κέρδισαν τα πάντα, απλώς για να σταθούν εδώ που βρίσκονται.
Το πρώτο όμως, αποτελεί μια λέξη βαριά, αλλά υπαρκτή. Στέκεται εκεί ως αντίβαρο στην επιτυχία, για να μπορεί και εκείνη όταν έρθει να έχει νόημα. Ο Ολυμπιακός απέτυχε και αυτό δεν είναι κακό να το παραδεχτεί. Ακόμα και αν αυτό κρίνεται από το κέρμα της μιας βραδιάς. Από την μπίλια που κάθεται διαρκώς στο μαύρο! Δεν κουβαλά ηττοπάθεια επειδή είδε τους Μίτσιτς και Γιουλ να σημαδεύουν κέντρο, ούτε λόγω της περσινής βερσιόν του που έκανε την υπέρβαση ως το Final Four.
Οφείλει όμως να εξετάσει ξανά γιατί πάλι δεν ήρθε η σειρά του. Το ταξίδι της ομάδας που ξεκίνησε από τη σεζόν 2021-22, φαίνεται πως για ορισμένους παίκτες θα τελειώσει δίχως αυτό το γαλόνι. Ως παραδοχή πως τα καλύτερα χρόνια κάποιων εξ αυτών, ανήκουν στο παρελθόν. Η επόμενη μέρα φέρνει τον οργανισμό αντιμέτωπο με μία ακόμα πρόκληση.
Ο στόχος του πρωταθλήματος είναι μεν λίγο χαμηλότερα στο ζύγι, αλλά δεν παύει να αποτελεί έναν τίτλο που παραμένει στη διόπτρα, μιας ομάδας που είναι αναγκασμένη να κερδίζει. Έτσι είναι γραμμένο στο DNA της και έτσι οφείλει με βάση το ταλέντο της. Και η κατάκτησή του, η οποία έρχεται από τον δύσκολο δρόμο του μειονεκτήματος κόντρα στον Παναθηναϊκό, από μόνη της μπορεί να μετριάσει τη λαϊκή απαίτηση για ράβε - ξήλωνε. Ο Ολυμπιακός απέτυχε και θα κοιταχτεί κατάματα με τον καθρέπτη του το καλοκαίρι. Μέχρι τότε όμως, οφείλει να συνεχίσει να παλεύει, όπως έκανε αυτήν την τετραετία, με τις αρχές του και το πλάνο του.
Για να γίνουν τα δάκρυα του Φουρνιέ χαράς. Για να δικαιωθεί ο προπονητής του, Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου, ο Σάσα Βεζένκοβ και όλη αυτήν η παρέα, που έκανε χιλιάδες Ολυμπιακούς να ταξιδέψουν στο Άμπου Ντάμπι, για να μη νιώθουν μόνοι τους στην έρημο. Αυτή η παρέα που κάθε χρόνο τους κάνει να πιστεύουν όσο ποτέ, παρά την αποτυχία. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν, μέχρι όλοι μαζί να ρίξουν αυτόν τον τοίχο! Ακόμα και αν στο φινάλε δεν κατακτήσουν κάτι, δεν τους αξίζει να μείνουν μόνοι και έρημοι!
ΥΓ: Δεν είναι η ώρα να μετρήσουμε το πόσο ωραίο μπάσκετ παίζεται. Στο Final Four μετράει η νίκη. Ο Ολυμπιακός στους δύο ημιτελικούς του Βερολίνου και του Άμπου Ντάμπι, δεν έπαιξε ούτε ωραίο μπάσκετ, ούτε βγήκε νικητής.
ΥΓ2: Το ταμείο της σεζόν οφείλει να το κάνει μια ομάδα μετά το τέλος του πρωταθλήματος, παρά την απογοήτευση που υπάρχει αυτήν την ώρα. Ο Παναθηναϊκός αποτελεί φαβορί, ειδικότερα απέναντι σε μία ομάδα που ζει στην υπερβολή τα συναισθήματά της!
ΥΓ3: Μπορεί να μην έσπασε η κατάρα της 1ης θέσης ούτε φέτος, αλλά για ακόμα μια χρονιά φαίνεται πως έχει μεγάλο προβάδισμα για το τρόπαιο, η ομάδα που είναι καλύτερη από τον Μάρτιο και έπειτα.
Ανακάλυψε τώρα τις νέες AI συσκευές της Lenovo και ζήσε την εμπειρία της κορυφαίας απόδοσης, κάθε στιγμή
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
