Ναι, αλλά εμείς κοντέψαμε να τον νικήσουμε...

Λίγα λεπτά μετά το φινάλε του αγώνα Ελλάδας-Καναδά 79-86 στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού τουρνουά στη Λιλ, ένας Λιθουανός δημοσιογράφος –από τους κορυφαίους- πλησίασε τον Βασίλη Σπανούλη και τον ξάφνιασε με τη μεγαλόστομη ερώτησή του: «Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ στην καριέρα σας καλύτερη περιφερειακή αμυντική γραμμή από αυτήν του Καναδά;»

Ο εμβρόντητος Σπανούλης κοιτούσε καλά καλά, μία τον συνάδελφο και μία το φύλλο της στατιστικής. Πώς κατάφερε λοιπόν αυτή η παινεμένη «γραμμή Μαζινό» να δεχθεί 79 πόντους από την Ελλάδα των …άσουτων Καλάθη (3 π. με 1/4 σουτ) και Γουόκαπ (5 π. με 1/7), με μοναδικό διψήφιο, πλην του ασυγκράτητου Γιάννη, τον Κώστα Παπανικολάου των 17 πόντων;

Απέναντι στα οδοφράγματα των χάλκινων στη Μανίλα Καναδών, που πιθανότατα θα είχαν ηττηθεί στη Λιλ αν δεν έβρισκαν την Εθνική μας κάπως φοβισμένη στην εκκίνηση, η ελληνική ομάδα είχε 52% στα δίποντα, 9/32 τρίποντα, μοίρασε 21 ασίστ και κέρδισε και 32 βολές, από τις οποίες αξιοποιήθηκαν μόλις 24.

Το 68-80 έγινε 78-80 ένα λεπτό πριν το φινάλε με καλάθια των Αντετοκούνμπο, Τολιόπουλου και oυσιαστικά το ματς κρίθηκε από ένα ακροβατικό καλάθι του Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ 42’’ πριν τη λήξη. Τον ατρόμητο Τολιόπουλο (9 π.) ανέλαβε να σταματήσει στο τέλος ο Λου Ντορτ που νωρίτερα έβαλε και τριποντούρα, αφού ο Άντριου Νέμπχαρτ είχε παραδοθεί.

Εάν αναρωτιέστε πού το πάει ο ποιητής, ξαναδείτε προσεκτικά τα ονόματα των αντιπάλων της Εθνικής μας εκείνο το δύσκολο βράδυ στη Λιλ. Ο Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ που μας εκτέλεσε (με 21-5-7-2-1) είναι ο ηγέτης των πρωταθλητών Θάντερ και ΜVP του σύμπαντος, ενώ ο Ντορτ και ο Νέμπχαρτ βρέθηκαν αντιμέτωποι στους συναρπαστικούς φετινούς τελικούς του ΝΒΑ.

Εκτός από αυτούς, την κόκκινη φανέλα με το φύλλο σφενδάμου φόρεσαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το δεύτερο βιολί των πρωταθλητών του 2023 Νάγκετς Τζαμάλ Μάρεϊ, ο Ντίλον Μπρουκς που υπήρξε τρίτος πόλος της «κορυφαίας αμυντικής γραμμής στην ιστορία» (και που χθες βρέθηκε στην επικαιρότητα ως αντάλλαγμα στη μεταγραφή του Ντουράντ στο Χιούστον), ο Αρ Τζέι Μπάρετ που μας έβαλε 23 με συνοπτικές διαδικασίες και κάμποσοι ακόμα παίκτες με ρόλο σε ομάδες του ΝΒΑ: Ολίνικ, Αλεξάντερ-Γουόκερ, Λάιλς, Πάουελ. Θα μπορούσε να είναι και ο εξίσου Καναδός Μπένεντικτ Μαθούριν, έτσι, για να συμπληρωθεί κουαρτέτο από τους φετινούς τελικούς.

Eμείς, πάλι, πήγαμε στη Γαλλία χωρίς Σλούκα, χωρίς Παπαπέτρου, χωρίς Ρογκαβόπουλο, χωρίς Θανάση και Κώστα. Με τι θράσος μωρέ ζητάμε διακρίσεις από την Εθνική μας; Με τι μούτρα της ζητάμε εξηγήσεις όταν χάνει από ομαδάρες όπως η Γερμανία, ο Καναδάς και η Ισπανία; Πόση αλαζονεία κρύβει η φράση «είμαστε στην πείνα από το 2009»;

Από πού και ως πού αποτελεί αποτυχία μία θέση στο γκρουπ 5-8 των Ολυμπιακών Αγώνων ή του Ευρωμπάσκετ; Γιατί κρεμάσαμε κουδούνια στην ομάδα του Μουντομπάσκετ, που είχε κορυφαίους παίκτες τους Παπαπέτρου και Λαρεντζάκη και πενταδάτο τον Λούντζη, απέναντι στις ΗΠΑ των Κερ-Σπόελστρα, που τον Ταϊρίς Χαλιμπέρτον τον είχε ρεζέρβα και 9ο παίκτη; Μήπως έφτασε η ώρα να κατεβούμε από το συννεφάκι μας και να υποκλιθούμε στην υπερπροσπάθεια των ολιγάριθμων πρωτοκλασάτων που έχουμε;

Στο Ευρωμπάσκετ που έρχεται, η Εθνική μπορεί να έχει περισσότερες απουσίες από αυτές που διακρίνονται διά γυμνού οφθαλμού. Ο Όμιλος της Λεμεσού (όπου Ισπανία, Ιταλία, Γεωργία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ελλάδα, Κύπρος θα διεκδικήσουν τέσσερα εισιτήρια για τα τελικά) μπορεί να τελειώσει όχι με ζητωκραυγές, αλλά με μαύρα σύννεφα. Εγώ όπως αντιλαμβάνεστε έπιασα θέση από τώρα στην πτήση που συνδέει την Πάφο με τη Ρίγα, αλλά δεν θα στοιχημάτιζα το παραμικρό στην παρουσία της Εθνικής μας στα προημιτελικά. Το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι της, στη φάση των 16, θα είναι ψυχοβγάλτης, όπως εκείνο με τους Τσέχους στο Βερολίνο.

Η μεθεπόμενη στροφή είναι ακόμα πιο δύσβατη, αφού η φυγόκεντρος θα παρασύρει αρκετούς βετεράνους προς τις εξόδους, τα δε καμώματα της Euroleague σε συνδυασμό με τη μετοίκηση πολλών νεότερων παικτών στο NCAA δημιουργούν ασφυξία εν όψει των προσεχών «παραθύρων». Μπορεί να παρατάξουμε καλή ομάδα στο Ευρωμπάσκετ, που είναι η τελευταία ευκαιρία της γενιάς των 30άρηδων για κάτι ηχηρό, αλλά ο αρχικός πήχης πρέπει να μείνει χαμηλά, δίχως περιττά «πρέπει» και χωρίς ανόητες αναφορές σε μετάλλιο.

Στόχος της Εθνικής θα είναι να φτάσει όσο πιο μακριά φτάνουν τα χέρια της, να συσπειρώσει πίσω από τη σημαία σύσσωμο το προσωπικό που την υπηρετεί, να απομονώσει τους φορείς της «αιώνιας» τοξικότητας που παραδοσιακά της ροκανίζουν τα πόδια, να παίξει το μπάσκετ που την ευνοεί χωρίς να παρασυρθεί από τους ανέμους της εποχής και τελικά να επιστρέψει στη βάση της με το κεφάλι ψηλά.

Το καλοκαίρι του 2024, με αφετηρία το Προολυμπιακό τουρνουά, το κατάφερε και με το παραπάνω, αφού κέρδισε τρεις νοκ-άουτ αναμετρήσεις με ισοδύναμους ή ανώτερους αντιπάλους (Σλοβενία, Κροατία, Αυστραλία) τερμάτισε ένα βήμα πίσω από τις ομάδες της κορυφαίας τετράδας των Ολυμπιακών Αγώνων και απείλησε την πρωταθλήτρια Κόσμου στον προημιτελικό. Ναι, και την τριταθλήτρια Κόσμου στην πρεμιέρα, που λέγαμε: Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ εναντίον Βασίλη Τολιόπουλου.

Στη Λιλ, ο κορυφαίος πλέον γκαρντ του παγκόσμιου μπάσκετ βρήκε απέναντί του τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη και τον μπέρδεψε με τον δίδυμο αδελφό του, με τον οποίο υπήρξε κάποτε συμπαίκτης. Ποιος θυμάται ότι ο Γιώργος Καλαϊτζάκης τελείωσε τη σεζόν 2021-22 στην Οκλαχόμα Σίτι και μάλιστα είχε μέση συμμετοχή 41 λεπτά στους τέσσερις αγώνες που έπαιξε;