Η επιτυχία της Λίβερπουλ αποτελεί οδηγό για τους ελληνικούς συλλόγους

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν τίθεται καμία σύγκριση του μεγέθους της Λίβερπουλ, με οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Ούτε της Premier League, με τη Superleague. Όποιος παραλληλισμός, δε σημαίνει σύγκριση. Το μόνο που μπορεί να μπει στη ζυγαριά είναι η ψυχολογία των φιλάθλων. Γιατί, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει κάποιος, τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Είτε χαράς, είτε λύπης. Όπως, για παράδειγμα, το βίωσαν οι φίλοι της Λίβερπουλ μέσα σε διάστημα ενός έτους.

Στις 19 Μαΐου 2024, στο «αντίο» του Γιούργκεν Κλοπ, πέρα από την αποθέωση προς το πρόσωπό του, στις εξέδρες του Άνφιλντ κυριαρχούσε ο προβληματισμός. Αμφιβολία για το αύριο, φόβος για το άγνωστο που θα ερχόταν. Ένα χρόνο μετά, μόλις την περασμένη Κυριακή, η Λίβερπουλ στέφθηκε και μαθηματικά πρωταθλήτρια Αγγλίας. Και ο Άρνε Σλοτ γνώρισε την αποθέωση, χωρίς ο ίδιος να ξεχάσει τον προκάτοχό του.

Τι έκανε, λοιπόν, η Λίβερπουλ και από εκεί που όλα έδειχναν ότι βρισκόταν στο ναδίρ, είναι ξανά στο ζενίθ; Την απάντηση την έδωσε, έμμεσα, ο νυν προπονητής της. Επέλεξε έναν άνθρωπο για την τεχνική ηγεσία, που είχε την ίδια αγωνιστική φιλοσοφία με τον πρώην. Δεν προσπάθησε να γκρεμίσει ό,τι χτιζόταν τόσα χρόνια και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Κι ας ήταν χαοτική η διαφορά τους ως brand name. Γιατί και ο Κλοπ κάποτε ήταν ο Κλοπ της... Μάιντζ. Έτσι και ο Σλοτ από τη Φέγενορντ κατάφερε να σηκώσει το βάρος της Λίβερπουλ και να οδηγήσει την ομάδα στο 20ο πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Μπροστά σε ένα αντίστοιχο σταυροδρόμι βρίσκεται αυτή τη στιγμή και η ΑΕΚ. Να φύγει ο Αλμέιδα ή όχι; Κι αν φύγει, ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Θα γυρίσει ξανά η ομάδα στις εποχές προ του Αργεντινού; Αυτή την απάντηση έρχεται να δώσει το – ανόμοιο – παράδειγμα της Λίβερπουλ. Πως όσο εμβληματικός κι αν είναι ένας προπονητής, όσο κι αν έχει συνδέσει το όνομά του με τις πρόσφατες επιτυχίες της ομάδας, πάντα υπάρχει επόμενη μέρα. Το κατά πόσο επιτυχημένο θα είναι το «αύριο» εξαρτάται πάντα από τις επιλογές που θα κάνουν αυτοί που αποφασίζουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την ΑΕΚ.

Αυτή τη στιγμή ο Μάριος Ηλιόπουλος δηλώνει πως «η ατζέντα για την ΑΕΚ έχει μόνο τα δύο επόμενα πολύ σημαντικά παιχνίδια», όμως το θέμα Αλμέιδα απασχολεί τον κόσμο πολύ περισσότερο από την τελική κατάταξη της ομάδας στο πρωτάθλημα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει με τον ΠΑΟΚ και τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο Ρουμάνος θεωρείται ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου και ήδη οι φήμες περί φυγής του το καλοκαίρι, εντείνουν την ανησυχία στις τάξεις των φιλάθλων. Σε περίπτωση αποχώρησης είτε του Αλμέιδα, είτε του Λουτσέσκου, οι δύο «δικέφαλοι» θα καταφέρουν να γίνουν... Λίβερπουλ; Ή θα καταλήξουν... Παναθηναϊκός;

Το μεγαλύτερο παράδειγμα ποδοσφαιρικής αυτοχειρίας στη χώρα μας θα είναι πάντα η περίπτωση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Όταν χωρίς κανένα σχεδιασμό και καμία ποδοσφαιρική λογική, το «τριφύλλι» έδιωξε τον αναμορφωτή της ομάδας για να φέρει τον Τερίμ. Επειδή έριξε μια... ιδέα ο Ατζούν. Και στη συνέχεια έφερε τον Αλόνσο. Και μετά τον Βιτόρια. Και το καλοκαίρι – ίσως – κάποιον άλλο. Και πάει λέγοντας. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των φιλάθλων, πέρα από την όποια προσωπολατρία. Μήπως φύγουν αυτοί που τους αναμόρφωσαν και οι ομάδες τους γυρίσουν στα πέτρινα χρόνια...