Λάρισα: Μια πόλη που ζει και αναπνέει για την ΑΕΛ

Για εμάς τους γεννημένους την δεκαετία του 70, όταν στα εφηβικά μας χρόνιας μας ρωτούσαν τι ομάδα είμαστε, η απάντηση ήταν απλή. Εκτός από τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Άρη, ανάλογα την περιοχή που έμενες, σχεδόν πάντα λέγαμε και Λάρισα. Η «χρυσή» φουρνιά της θρυλικής ομάδας της ΑΕΛ είχε καταφέρει να κάνει πολύ κόσμο να αγαπήσει τους «βυσσινί».

Και την είχαμε στην καρδιά μας γιατί όταν την έβλεπες χαιρόσουν ποδόσφαιρο. Έβλεπες τον Καραπιάλη, τον Βαλαώρα, τον Ζιώγα, τον αείμνηστο Μητσιμπόνα και γέμιζες με μπάλα. Έβλεπες επίσης σε φωτογραφίες γιατί τότε πολλά βίντεο δεν υπήρχαν εκτός από τα πλάνα της ΕΡΤ, το πάθος του κόσμου και καταλάβαινες πως ολόκληρη η πόλη ζούσε και ανέπνεε για την ΑΕΛ.

Από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, πέρασε πολύς καιρός, η ΑΕΛ έζησε και άλλες στιγμές δόξας όπως ήταν το 2007 όταν και κατέκτησε το Κύπελλο στον τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό στο Πανθεσσαλικό, έζησε ακόμα περισσότερες άσχημες πέφτοντας και στην Γ’ Εθνική, αλλά ένα έμεινε ίδιο. Φυσικά αναφέρομαι στην αγάπη μιας ολόκληρης μεγαλούπολης για την ομάδα. Μια αγάπη που είχα την χαρά να ζήσω από κοντά για ακόμα μία φορά.

Προσωπικά την είχα ζήσει τότε στον Πανθεσσαλικό, όταν έβλεπα τα πρόσωπα των φίλων της ΑΕΛ μόλις ο Αντσούε είχε κάνει το 2-1, δίνοντας στην ομάδα του το Κύπελλο. Ένα Κύπελλο που πανηγυρίστηκε όπως του άξιζε με την πόλη να είναι στο πόδι όχι για ολόκληρο το βράδυ μετά τον τελικό, αλλά για μέρες. Το είχα ζήσει επίσης και το 2014 όταν η Λιβαδειά γέμισε από Λαρισαίους που βρέθηκαν δίπλα στην ομάδα τους και στον τελικό της Γ’ Εθνικής.

Ένα τελικό που είχε μεταδώσει το Gazzetta και όσοι βρεθήκαμε στην πόλη της Βοιωτίας είχαμε δει την δίψα που έχει αυτός ο κόσμος για να ξαναδεί την ΑΕΛ και πάλι όπως την ονειρεύονται οι νέοι και την έχουν ζήσει οι παλιοί. Μια δίψα που πραγματικά δύσκολα βρίσκεις σε τέτοιο βαθμό σε άλλη επαρχιακή πόλη. Μια δίψα που είδαμε και με το παραπάνω το Σάββατο στο παιχνίδι της ΑΕΛ με τον Ηρακλή.

Η ομάδα του Αλέκου Βοσνιάδη δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη και να κλειδώσει και τυπικά την άνοδο, μια άνοδος-επιστροφή στην Super League που λογικά δεν πρόκειται να χαθεί, ωστόσο όσοι ήταν στο AEL FC Arena, κατάλαβαν πως η επιστροφή έχει αρχίσει να γίνεται. Και όταν λέμε επιστροφή δεν εννοούμε στην μεγάλη κατηγορία. Αυτή θεωρείται δεδομένη μετά από τέσσερα δύσκολα χρόνια, εννοούμε την επιστροφή αυτής της ομάδας και πάλι στο προσκήνιο.

🟣💥Τρομερή ατμόσφαιρα από τον κόσμο της Λάρισας πριν από την σέντρα! pic.twitter.com/saTnAjLXSP

— gazzetta.gr (@gazzetta_gr) March 29, 2025

Δεν ήταν οι 15.000 κόσμου που βρέθηκαν στις εξέδρες, ήταν η δίψα που είχε και συνεχίζει να έχει όλη η πόλη για την άνοδο αυτή, με την προσμονή ή και σιγουριά, πως αυτή την φορά και έχοντας μια στιβαρή διοίκηση όπως είναι του Αχιλλέα Νταβέλη, μπορεί σε βάθος χρόνου να αρχίσει και πάλι να ονειρεύεται πως αυτή η επιστροφή μπορεί να φέρει κάτι καλό. Το πόσο μεγάλο είναι αυτό το καλό θα φανεί στο μέλλον. Αυτό που πραγματικά φαίνεται από το παρόν, είναι πως παρότι η ΑΕΛ πέρασε πολλά, έφτασε να παίζει με λίγο κόσμο στις εξέδρες λόγω της κόντρας που υπήρχε με την διοίκηση Κούγια η αγάπη των κατοίκων της Λάρισας για το σήμα κατατεθέν της πόλης τους, δεν έσβησε ποτέ.

Παρέμεινε και όλοι περίμενα μια σπίθα για να ανάψει το φυτίλι. Όλοι περίμεναν να δουν πως γίνεται πραγματικά μια καλή προσπάθεια, με τα καλά, αλλά και τα λάθη της που φυσικά και υπάρχουν αλλά με διάθεση να διορθωθούν. Όλοι περίμεναν ένα όραμα για να βρεθούν και πάλι μαζικά δίπλα στην «καψούρα» τους. Ποτέ η ΑΕΛ δεν έμεινε μόνη της, πάντα είχε κόσμο που την ακολουθούσε παντού και όχι μόνο στα εντός έδρας ματς. Απλά τώρα αυτό έχει γίνει ακόμα πιο μεγάλο και θυμίζει στιγμές του 2007.

Πολλοί μπορούν να πουν πως υπερβάλλουμε, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει η παραμικρή υπερβολή. Η Λάρισα πάντα ζούσε και ανέπνεε για την ΑΕΛ, αλλά αν ήσουν στο ματς με τον Ηρακλή ή σε κάποιο άλλο φετινό παιχνίδι θα καταλάβαινες πως πλέον δεν μιλάμε μόνο γι’ αυτό. Μιλάμε για μια μεγάλη δίψα, για μια μεγάλη προσμονή η ομάδα αυτή όχι να επιστρέψει στην μεγάλη κατηγορία, αλλά σε βάθος χρόνους να αφήσει και πάλι την σφραγίδα της. Και γιατί όχι να κάνει τα νεαρά παιδιά από όλη την Ελλάδα να λένε και πάλι ότι λέγαμε εμείς στην ηλικία τους, πως είμαστε κάποια ομάδα από την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, αλλά και ΑΕΛ…

ΥΓ: Παιχνίδι τίτλου και η ενδεκάδα είχε 10 Έλληνες. Η ΑΕΛ είναι και σε αυτό η ευχάριστη έκπληξη. Και αυτό θυμίζει την χρυσή φουρνιά των τεράστιων παικτών που την έκαναν την μεγαλύτερη επαρχιακή ομάδα. Φυσικά δεν μπαίνω στην διαδικασία να συγκρίνω, γιατί οι τότε παίκτες ήταν εκτός από ιερά τέρατα και Θεσσαλοί, αλλά σίγουρα αυτός ο ελληνικός κορμός κάνει πολλούς να σκέφτονται τα περασμένα μεγαλεία και να ονειρεύονται να τα ζήσουν και πάλι…